Een leuke vriend/man, een wit alleenstaand huis in een omgeving met redelijk veel natuur, een goede sociale baan, een hechte groep vriendinnen en twee leuke kinderen. Dat is hoe ik mijn toekomst twintig jaar lang voor mij zag. Maar de afgelopen tijd is er iets in mijn denkwijze, mijn wereldbeeld en mijn zelfkennis veranderd, waardoor mijn toekomstbeeld mee veranderde.
Kinderen vind ik ontzettend leuk, maar een paar gedachten houden mij toch bezig, namelijk: “Waarom zou ik mijn kinderen op een wereld zetten die ik zelf niet echt leuk vind?”, “Wil ik mijn genen doorgeven?” en “Hoe zorg ik ervoor dat mijn kinderen een andere opvoeding krijgen dan de opvoeding die ik heb gehad, als ik niet beter weet?”. Voor mijn gevoel mag ik deze gedachten niet negeren, want kinderen kiezen niet voor de wereld waarin ze terecht komen, de opvoeding die ze krijgen en de genen waaruit ze bestaan. Wie wél een keuze kan maken, dat ben ik.
Sterker nog: Kinderen op de wereld zetten puur en alleen omdat ik denk dat kinderen mij gelukkig maken, vind ik egoïstisch. Vooral omdat ik mij bewust ben van dingen die het geluk van mijn kinderen in de weg kunnen staan. Dit heeft de vraag in mijn hoofd “wil ik kinderen?” doen laten veranderen in “wat willen mijn kinderen?”.
Dus als ik nu naar mijn toekomst kijk, zie ik mezelf nog steeds in dat mooie huis, met een man en een leuke baan, maar zónder kinderen. Natuurlijk vind ik mijn eigen behoeften heel belangrijk en zet ik mezelf regelmatig op een gezonde wijze op de eerste plek. Echter ben ik van mening dat dit het perfecte moment is om hier een uitzondering op te maken door een keer niét voor mezelf te kiezen.
